دانشمندان ناسا: شاید بیگانگان در قمرهای اورانوس پنهان شده باشند - مجله فناوری

به گزارش دیلی میل، دانشمندان مدت ها فکر می کردند که اگر حیات فرازمینی در منظومه شمسی ما وجود داشته باشد، احتمالا زیر سطح مریخ، در ابرهای زهره، اقیانوس های یخی مشتری و قمرهای زحل پنهان شده است اما یک پژوهش نو، احتمال دیگری را نشان می دهد.

دانشمندان ناسا می گویند که قمرهای تیتانیا(Titania) و اوبرون(Oberon) سیاره اورانوس نیز ممکن است اقیانوس هایی داشته باشند که به میزان کافی گرم هستند تا حیات را پشتیبانی نمایند و این نشان می دهد که ما باید در شکار بیگانگان نزدیک زمین، قمرهای اورانوس را نیز آنالیز کنیم.

آنها پس از تجزیه و تحلیل مجدد داده های مربوط به پروازهای نزدیک اورانوس کاوشگر وویجر 2(Voyager 2) در دهه 1980 و بعلاوه استفاده از مدل سازی رایانه ای برای جست وجوی نشانه هایی از وجود آب در پنج قمر یخی سیاره، به کشف خود دست یافتند.

این نخستین پژوهشی است که نشان می دهد آرایش و ساختار داخلی قمرهای آریل(Ariel)، اومبریل(Umbriel)، تیتانیا، اوبرون و میراندا(Miranda) چگونه تکامل یافته است.

تصویری از نحوه تکامل یافتن ساختار داخلی قمرهای آریل، اومبریل، تیتانیا، اوبرون و میراندا

دانشمندان ناسا دریافتند به جز میراندا که درونی ترین و پنجمین قمر بزرگ اورانوس است، چهار قمر دیگر احتمالا اقیانوسی را بین هسته و پوسته های یخی خود دارند. آنها نشان دادند این توده های آبی می توانند آن قدر وسیع باشند که عمق هر کدام به ده ها مایل برسد.

دانشمندان پس از اثبات این موضوع نتیجه گرفتند که آریل، اومبریل، تیتانیا و اوبرون احتمالا به میزان کافی محافظت شده هستند تا بتوانند گرمای داخلی مورد احتیاج برای میزبانی یک اقیانوس را حفظ نمایند. به گفته دانشمندان، این اقیانوس ها در تیتانیا و اوبرون ممکن است به میزان ای گرم باشند که از حیات فرازمینی احتمالی پشتیبانی نمایند.

پشتیبان این نظریه، کشف چیزی است که می تواند منبع گرمایی بالقوه در گوشته های قمر باشد. این منبع گرمایی، مایع داغ را انتشار می دهد و به اقیانوس یاری می نماید تا محیطی گرم داشته باشد.

عکس تلسکوپ فضایی هابل که در سال 1998 گرفته شده، اورانوس را در میان چهار حلقه اصلی و 10 قمر از 27 قمر شناخته شده آن نشان می دهد.

کارشناسان مدت ها بر این باور بودند که تیتانیا با توجه به میزان آن، به احتمال زیاد گرمای داخلی را به علت گرمای ناشی از واپاشی هسته ای حفظ می نماید. به عنوان یک مقایسه می توان گفت که 50 درصد گرمای منتشر شده به وسیله سیاره ما در اثر واپاشی هسته ای عناصری مانند اورانیوم و توریم ایجاد می گردد.

تا به امروز تصور می شد که سایر قمرهای بزرگ اورانوس به منظور حفظ گرمای لازم برای جلوگیری از یخ زدن اقیانوس زیرزمینی، بسیار کوچک هستند اما پژوهش نو دانشمندان ناسا این باور را به چالش می کشد.

یکی از دلایل دیگری که دانشمندان چنین تصوری داشتند، این بود که گرمای حاصل از کشش گرانشی اورانوس فقط یک منبع کوچک گرما است.

در سیارات دیگر مانند مشتری و زحل، یک پدیده گرانشی به نام گرمایش جزر و مدی به گرم شدن قابل توجه قمر آنها یاری می نماید. این طناب کشی گرانشی بین قمرها و سیارات باعث می گردد که قمرهای طبیعی به میزان کافی کشش پیدا نمایند و به یکدیگر فشار بیاورند تا گرم شوند. تصور می گردد که این امر می تواند به گرم شدن آب قمرها و ایجاد شرایط ممکن برای زندگی یاری کند.

جولی کاستیلو روگز(Julie Castillo-Rogez)، از اعضای آزمایشگاه پیش رانش جت(JPL) ناسا و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: وقتی صحبت از اجرام کوچک مانند قمرها و سیارات کوتوله به میان می آید، می بینیم که دانشمندان سیاره شناسی پیشتر شواهدی را مبنی بر وجود اقیانوس ها در چندین مکان غیرمحتمل از جمله سیارات کوتوله سرس(Ceres) و پلوتون و بعلاوه، قمر میماس(Mimas) سیاره زحل پیدا نموده اند.

وی اضافه نمود: مکانیسم هایی وجود دارند که ما آنها را به طور کامل درک نمی کنیم. این مقاله آنالیز می نماید که آنها چه چیزی می توانند باشند و چگونه به بسیاری از اجرام منظومه شمسی مرتبط هستند که شاید سرشار از آب باشند اما گرمای داخلی محدودی دارند.

دانشمندان با مطالعه ترکیب این اقیانوس ها می توانند در خصوص موادی بیاموزند که ممکن است در سطوح یخی قمرها نیز یافت شوند. به عنوان مثال، آنالیز نمایند که آیا مواد زیرزمینی در اثر فعالیت های زمین شناسی به سمت بالا رانده شده اند یا خیر.

حداقل یکی از بزرگترین قمرهای اورانوس یعنی آریل دارای موادی است که می توانند از آتشفشان های یخی اخیرا جاری شده آمده باشند.

ویژگی های سطحی اخیر میراندا نشان می دهند که ممکن است گرمای کافی را برای داشتن یک اقیانوس به مدت معینی حفظ نموده باشد؛ اگرچه احتمالا برای مدت طولانی نبوده است. مدل سازی حرارتی نشان می دهد که این قمر خیلی سریع گرما را از دست می دهد و احتمالا اکنون یخ زده است.

کاوش در آنچه زیر و روی سطح این قمرها نهفته شده، مهم است زیرا به دانشمندان یاری می نماید تا برای ماموریت های آینده به اورانوس آماده شوند. برای مثال، آنها باید بدانند که چه تجهیزات علمی برای اتصال به یک فضاپیما یا کاوشگر مفیدتر هستند تا کاوشگر بتواند آموزنده ترین یافته ها را به دست بیاورد.

روگز گفت: ما باید مدل های نوی را برای فرضیه های متفاوت در خصوص منشأ قمرها ارائه دهیم تا برنامه ریزی را برای رصدهای آینده راهنمایی کنیم.

مدل سازی رایانه ای برای جستجوی نشانه هایی از وجود آب در پنج قمر یخی اورانوس

دانشمندان، مدل های رایانه ای را با استفاده از داده های فضاپیماهای گالیله(Galileo)، کاسینی(Cassini)، دان(Dawn) و نیوهورایزنز(New Horizons) ساختند که هر کدام از آنها دنیا های اقیانوسی را کشف نموده اند. این اطلاعات شامل جزئیاتی در خصوص شیمی و زمین شناسی قمر انسلادوس(Enceladus) سیاره زحل، پلوتون و قمر آن موسوم به شارون(Charon) و سیاره کوتوله سرس بود. همه این اجرام یخی تقریبا به میزان قمرهای اورانوس هستند.

این مدل سازی علاوه بر ارائه بینشی در خصوص سطوح متخلخل سیارات، غلظت بالایی از کلریدها و آمونیاک را در زیر سطح آنها نشان داد. این موضوع بسیار مهمی است زیرا آمونیاک ویژگی ضد یخ زدگی دارد؛ در حالی که نمک از یخ زدن آب در قمرهای یخی نیز جلوگیری می نماید.

دانشمندان ناسا اکنون امیدوارند که بتوانند به توسعه مدل های منظومه اورانوس ادامه دهند تا برای ماموریت های احتمالی آینده به این دنیا یخی دوردست و قمرهای آن آماده شوند.

این پژوهش، در Journal of Geophysical Research به چاپ رسید.