مقاله: گزارشگر های فوتبال ایران و نقاط قوت و ضعفشان
به گزارش مجله فناوری، گل دوم: وقتی گادوین منشا توپ را سانتر کرد، فردوسی پور صدایش را بالا برد: یه موقعیت و گل، توی دروازه، سیامک نعمتی حساب کار را یک - یک می کنه. یه گل فوق العاده حساس، فوق العاده ارزشمند؛ با یه سر ضرب عالی و دیدنی ضربش رو زد و این جو استادیوم رو به وجد میاره، ضربه سیامک نعمتی، در پست تخصصی خودش حساب را یک - یک می کنه. فردوسی یک جمله بامزه هم به کار برد: جونم بیرانوند... چی گرفت؟! چطوری ژاوی، حالا بعد از چطوری کریس؟!
گل هفتم: وای خونه خراب شون کرد رفت؛ گل به خودی کولیبالی. یوونتوس 4 ناپولی 3
آنچه عیان است اینکه تلویزیون گزارشگر تراز اول ندارد. حتی اگر فرض کنیم عادل فردوسی پور به عرصه گزارشگری بازگردد باز هم اصل ضعف باقی است. باور کنید مزدک میرزایی می ماند هم مسئله ای حل نمی شد! واکنش های این چند روز نشان داده که کسی از رفتن احتمالی علیرضا علیفر ناراحت نمی گردد!
گل سوم: گل سوم. تمام. دیگه کار ایتالیا تمام شد واقعاً عالی کار کردن. راموس مثل یه فوروارد مثل یه پاسور واقعاً مثل یه مهاجم پا به توپ کار کرد؛ و کلافگی مربی تیم ملی ایتالیا۔
فردوسی پور بیننده را وارد گزارش می کند و مثلا به جای گفتن خطا به نظر می رسید او را خطاب قرار می دهد: خطا نبود؟ مشخصه مهم دیگر گزارش های او اصطلاحات منحصربه فردی است که برخی از آن ها وارد ادبیات گفتاری شده اند: چه می کنه این بازیکن؟ چقدر خوبیم ما، جونم بیرانوند و ... دیگر ویژگی فردوسی پور پایبند نبودن به کلمات کلیشه ای در گزارش هاست و موقع به ثمر رسیدن گل ها سعی می کند از اصطلاحات رایج مثل توی دروازه استفاده نکند. امتیاز بزرگ دیگر او تلفظ صحیح اسم بازیکن ها است. فردوسی پور در اجرا هم با دوربین راحت است. از تپق نمی ترسد و با شوخی و خنده اتفاقات را مدیریت می کند.
منبع مقاله: گزارشگر های فوتبال ایران و نقاط قوت و ضعفشان