نیروی تندر؛ ابرقهرمانان نتفلیکس استعداد بیشتری داشتند - مجله فناوری

پروژه های ابرقهرمانی بدون مالکیت فکری مناسب، به سختی شناخته می شوند. در آخرین کوشش نتفلیکس در زمینه علمی-تخیلی، نیروی تندر ایده ای جالب است که با بازی ملیسا مکارتی و اکتیویا اسپنسر قابلیت جذب تماشاچیان زیادی را دارد. این فیلم که توسط بن فالکون، همسر مکارتی کارگردانی شده، لحظات کمدی فراوانی دارد که متأسفانه این لحظات بسیار کم و پراکنده است.

نیروی تندر میخواهد تا تغییری را در دنیای فیلم های ابرقهرمانی ایجاد کند و در این زمینه پتانسیل بالایی از خود نشان می دهد، ولی در نهایت ثابت می گردد که فرق زیادی با دیگر فیلم های ابرقهرمانی ندارد.

دنیای حاکم در فیلم نیروی تندر به جز حضور میسکریانت ها، فرق زیادی با دنیای خودمان ندارد. شخصیت های منفی در این فیلم، تنها کسانی هستند که از قدرت های ویژه برخوردارند و مدت زیادی است که در شهر شیکاگو اقدام به ایجاد ترس و وحشت می نمایند.

امیلی سانتون (اسپنسر) که شخصی باهوش است، در کودکی والدین خود را در حمله ای از میسکریانت ها از دست داده بود و سعی دارد تا مردم بی گناه عادی را از قدرت های ویژه برخوردار کند. تمرکز بالای او روی کارش، اتفاقی بود که او را از بهترین دوست دوران کودکی اش، لیدیا (مکارتی) که شخصیتی تنبل و ناموفق بود، جدا کرد. این دو، در سری حوادثی طنز گونه و کمیک، پس از تزریق ماده ای به خون لیدیا که قرار بوده به امیلی قدرتی ویژه دهد، دوباره با هم دوست می شوند. حالا که لیدیا به قدرت های تازه خود عادت نموده و امیلی فقط قدرت نامرئی بودن را دارد، این دو باید با هم همکاری نمایند تا شهر را از دست میسکریانت ها نجات دهند.

از نظر دنیاسازی، نیروی تندر کوشش زیادی نمی نماید. در ابتدا با فرمت کمیک نشان داده می گردد که میسکریانت ها که بودند و چگونه به وجود آمدند و این قسمت به شکلی سریع و کارآمد انجام می گردد. پس از گذراندن مدت زمانی بیش از حد احتیاج برای فضاسازی رابطه بین امیلی و لیدیا، نیروی تندری به جایی می رسد که در واقع داستان فیلم از آنجا آغاز می گردد.

این فیلم نامه که توسط فالکون نوشته شده بسیار شتاب زده عمل می نماید. گاهی اوقات حوادث سریع اتفاق می افتند و در جایی که ضروری است فیلم هیجان خود را از دست می دهد. در جاهای دیگر، برخی صحنه ها بیش تر از چیزی که انتظار می رود طول می کشد و این ناهمواری را در باقی فیلم ایجاد می نماید. برای مثال، زمان بین قدرت دریافت امیلی و لیدیا تا اولین نمایش آن ها به عنوان نیروی تندر، طولانی تر از چیزی است که تصور می گردد و این فرصت کمتری را به مکارتی و اسپنسر برای ایفای نقش ابرقهرمان می دهد.

یکی از جذابیت های نیروی تندر این است که ایفای نقش ابرقهرمان توسط دو بازیگری که چنین انتظاری از آن ها نمی رود به نمایش درمی آید. از تماشای مکارتی و اسپنسر در این فیلم، معین است که این دو از بازی در نقش هایی که معمولا در این ژانر برای زنانی مثل آن ها مناسب نیست، راضی هستند.

زمان بندی طنز مکارتی به خوبی همیشگی اش است و با سفت و سختی اسپنسر تضاد خوبی ایجاد نموده است. به علاوه تماشای این دو در برخورد با نقش های ابرقهرمانی واقعا جالب است. لیست بازیگران مکمل نیروی تندر هم شامل اسامی معروفی است، به خصوص شخصی مثل جیسون بیتمن که نقش یک میسکریانت به نام خرچنگ را بازی می نماید.

این شخصیت به جای دست چنگ خرچنگ دارد و بیتمن این کار سخت را به خوبی بازی می نماید. رابطه تازه شکل گرفته بین خرچنگ و لیدیا هم قسمتی جالب از فیلم است. به علاوه بابی کاناول و پام کلمنتیف به عنوان دو نقش منفی دیگر فیلم بسیار عالی هستند و تیلور مابسی بازی زیبایی را به عنوان تریسی، دختر امیلی انجام می دهد.

در واقع نیروی تندر جایی شکست می خورد که نمی تواند جنبه طنز را در خود غالب کند. نمونه هایی از این اتفاق در فیلم دیده می گردد، مثل صحنه ای که خرچنگ مجبور می گردد مثل یک خرچنگ واقعی از مبارزه فرار کند و لیدیا مکررا به خاطر تغییرات به وجود آمده در بدنش مجبور به خوردن غذا می گردد.

متأسفانه، نیروی تندر در بیشتر طول فیلم حالت معمول و رایج فیلم های ابرقهرمانی را به خود می گیرد. ای کاش این فیلم مرز های فیلم های ابرقهرمانی را جا به جا می کرد، ولی در عوض تمام فیلم احساس یک فرصت از دست رفته را به مخاطب انتقال می دهد.

هواداران مکارتی و اسپنسر می توانند از این فیلم مقداری لذت ببرند، ولی همچنان ممکن است پس از به نمایش آمدن تیتراژ پایانی به اندازه کافی ارضا نشده باشند.

ایده این فیلم می توانست دیدگاهی تازه نسبت به فیلم های ابرقهرمانی ایجاد کند که در این روزها چنین چیزی بسیار ضروری است، ولی به اندازه کافی انتظارها را برآورده نمی نماید. بازیگران نقش اول مثل همواره بسیار عالی هستند و بازیگرانی فوق العاده آن ها را تکمیل می نمایند. مشکل اصلی در جا افتادن داستان فیلم و بی میلی در امتحان گزینه های جدید است.

منبع: Screenrant