پوشش های عجیب و غریب در فرهنگ های مختلف - مجله فناوری

به گزارش همان طور که در بخش های مختلف دنیا با تنوع زیاد زبان، چهره و مزه های غذایی… آشنا می شویم؛ رو به رو شدن با تنوع پوششی هم برایمان دور از تصور نیست. گاه این پوشش ها در مرنام مذهبی و گاه در جشن های خاص مثل عروسی کاربرد دارند. بعضی از این پوشش ها به دلیل اینکه شاید کمتر در رسانه ها با آن ها روبرو شده ایم ممکن است برایمان جالب و حتی عجیب باشد. به دلیل وجود قبیله های گوناگون در دنیا، تنوع پوششی زیادی در دنیا وجود دارد که در این مقاله نمی گنجد. اما در ادامه به 5 پوششی که در عین گستردگی، کمتر به چششم مان آمده است می پردازیم.

از پوشش های متفاوت و عجیب می توانیم به قوم ماسای اشاره کنیم. قوم مشهور ماسای در مرز میان کنیا و تانزانیا هستند و در دشت های دامنه کوه کلیمانجارو زندگی می نمایند. این قوم که از طریق دامپروری امرار معاش می نمایند از لحاظ پوشش و ظاهر، تفاوت های بارزی با دیگر اقوام ساکن آفریقای سیاه دارند. مثلا بسیاری از ماسایی ها در تانزانیا تا همین اواخر، صندل های ساده ای می پوشیدند که از پوست گاو ساخته شده بود.

در دشت های وسیع این منطقه، پوشش رنگی این قوم بسیار چشم گیر است. در واقع یکی از هنر های اصلی این قوم، منجوق دوزی رنگیست که از سنت قدیمی آنهاست. از طریق این هنر رنگ های شاد، در پوشش لباس این قوم خودنمایی می نماید.

هنر منجوق دوزی در تاریخ ماسایی ها سابقه طولانی دارد و از طریق زنان، نسل به نسل به امروز رسید است. در واقع زنان این سرزمین به واسطه این منجوق های رنگی، هویت و موقعیت اجتماعی افراد را بیان می نمایند. هما ن طور که گفتیم رنگ های شاد درلباس قوم ماسای به شدت پر کاربرد است. این تنوع رنگی منجوق ها، بر گرفته از موضوعات مختلف و در واقع نمادی در اذهان مردم است. به نام مثال در لباس، رنگ سفید نشان صلح، رنگ قرمز نمادی از خون، جنگ و شجاعت و رنگ آبی نماد آب است.

تا قبل از تماس با اروپاییان، مهره ها و منجوق ها بیشتر از مواد اولیه محلی فراوری می شدند. مثل صدف، عاج فیل، آهن، ذغال، خاک رس، مس و برنج. ولی امروزه به دلیل صادرات محصولاتشان مهره ها و منجوق های رنگی صیقل داده شده ترجیح داده می شود.

پوشش رنگی و جالب قوم ماسای

پوشش مغولان برگرفته از لباس های آسیای میانه است. هرچند که لباس های روزانه مغولان به سمت پوشش عادی مردم دنیا کشیده شده است.

دیل Deel (نام لباس های سنتی مغولیان) متناسب با فرهنگ، آب و هوای مغولستان طراحی شده. همان طور که می دانید مغولستان زمستان های طولانی، سرد و خشک دارد و به طور کلی کشوری سرد، مرتفع و بادخیز است. از طرفی سبک زندگیشان بسیار پر تلاطم و هیجانی است.

با این وجود، آن ها خواهان لباسی هستند که در کنار محدود نشدن فعالیت جسمیشان، آن ها را در مقابل باد و سرما محافظت کند؛ بنابراین پوشش سنتی دیل، برترین گزینه برای آن هاست. در میان اکسسوری لباس انها، کلاه بسیار مورد توجه است و اغلب کلاه های سنگینی بر سر می گذارند.

یکی از دلایل اصلی کلاه های سنگین ممکن است این باشد که در اندام های انسانی، سر، از نظر مغولان به نام نماینده بدن و روح تلقی می شود.

لباس سنتی زنان مغولی

نکته مهم و قابل توجه در پوشش زنان اقوام مختلف مغولی، کلاه ها و سرپوش های آنهاست. در جامعه باستان، کلاه مغول یکی از بارزترین نشانه های هویت اجتماعی بود و در واقع صندلی و سطح اجتماعی آن ها را نشان میداد. قبیله های متعدد در مغولستان، باعث تنوع ظاهری در کلاه های آن ها شده است. در واقع هر قوم و قبیله ای سرپوش مختص به خودش را دارد؛ که بیش از 400 نوع کلاه مغولی ثبت شده است.

شاید تأثیرگذارترین آرایش مو وسرپوش مربوط به زنان متاهل خلخا باشد. این سبک یادآور شاخ گاو است؛ که برای مغولی ها، گاو نشان دهنده آزادی عشایری است. به این صورت است که دسته موی ابریشمی به دو قسمت تقسیم میشود که با نقره و سنگ های فیروزه ای و مرجانی قیمتی آراسته می شود. در نهایت بر روی سر کلاهی از جنس مخمل با فرم خاص با تزیینات سنگ و نقره گذاشته می شود.

در این بخش عمامه های عجیب و عظیم پیروان آیین سیک مورد بحث ما است. سنت عمامه بر سر گذاشتن، از زمان های دور حدود چهار هزار سال قبل و به منطقه بین النهرین و هند باستان بازمی شود. سیک دینی بر پایه یکتا پرستی است که در منطقه پنچاب در شمال شبه قاره هند در سده 15 میلادی پدید آمد است.

پوشش لباس این آیین چند قوانین ثابت دارد؛ مثل: به همراه داشتن دستبند فلزی یا عمامه بر سر گذاشتن در همه شرایط و کوتاه نکردن مو های خود. در واقع عمامه، پوششی است تا مو های خودشان را در آن نگهداری نمایند. داشتن موی بلند هم نماد قداست است و قدرت معنوی محسوب می شود. هر چند که بعضی بر این باور هستند که عمامه ها در جنگ های قدیم، محافظی در برابر ضربات شمشیر بوده است. بعلاوه سلاح های سرد کوچک خود را در این عمامه ها مخفی می کردند.

در بین این عمامه گذاران بعضی از افراد هستند که از این نشانه پوششی برای مطرح شدن در سطح دنیای استفاده می نمایند. برای عمامه های سیک که به نسبت حجیم تر از عمامه های روحانیون ما است پارچه ای به طول حدود 40 متر ضروری است. ولی بعضی از این عمامه ها تا متراژ 300 متر و حتی بیشتر، طول دارد.

برطبق رکورد های دنیای گینس، در سال 2010 یک نیهانگ به نام سرگرد سینگ یک عمامه 400 متری بر سر داشت که وزن آن 35 کیلوگرم بود.اما اکنون عظیمترین عمامه دنیا متعلق به آوتار سینگ است که در گینس ثبت شده است. عمامه عظیم او بیش از 45 کیلوگرم وزن دارد و در حالت باز شده طول آن به مقدار 13 خط استخر شنای المپیک (حدود 640 متر) است. وی به دلیل ارتفاع زیاد عمامه اش برای رفت و آمد مجبور است فقط از موتور سیکلتش استفاده کند.

عمامه های غول پیکر بعضی از پیروان سیک

در غرب آفریقا در کشور بنین در سال 1990 وودو Voodoo به نام یک مذهب رسمی شناخته شد. از آن موقع به بعد سالانه جشنواره هایی به مناسبت پایه گذاری این مذهب برگزار می شود. پیروان این مذهب معتقد هستند که همه عالم از یک موجود افضل سرچشمه گرفته است و دنیا زندگان و دنیای مردگان کاملاً به هم پیوسته است.

هر ساله در ماه ژانویه در سواحل شهر اویدا Ouidah جشن های اصلی به پا می شود. این رنگارنگ ترین و پر جنب و جوش ترین رویداد در بنین است که همراه با پایکوبی و ساز است. در این مرنام پایکوبیندگان نقابدار بر این باور هستند که با این پوشش، روح اجداد گذشته قبیله خود را به تصویر می کشند. این ارواح همواره شاهد و ناظر زندگی آن ها هستند و در واقع به مثابه یک راهنما عمل می نمایند.

منبع: سارک