چگونه شاپیفای ظهور کرد؟ - مجله فناوری

به گزارش دنیای اقتصاد به نقل از کتاب چگونه این (کسب وکار) را ساختم، هفته گذشته، نگاهی کوتاه به ظهور شاپیفای انداختیم. توبی لاتک، بنیان گذار این فروشگاه اینترنتی تصمیم گرفت برخلاف اصرار سرمایه گذاران آمریکایی، کار خود را در اتاوا، پایتخت کانادا به پیش ببرد. توبی طرز تفکر سرمایه گذاران آمریکایی در آن موقع را این گونه توصیف کرد: هیچ اتفاق جذابی خارج از دره سیلیکون رخ نخواهد داد! البته او فقط با این اختلاف نظر روبرو نبود. سرمایه گذاران نسبت به ایده او برای راه اندازی یک بستر نرم افزاری تجارت الکترونیک که بتواند به فروش آنلاین کسب وکار ها یاری کند هم بدبین بودند. تجارت الکترونیک و حباب دات کام هم به نتیجه نرسیده بود.

توبی شرح داد: در سال 2001، تعداد فروشگاه های آنلاین از استفاده نمایندگان کارت های اعتباری بیشتر شده بود. ایده تجارت الکترونیک اشتباه نبود. فقط زمانش نرسیده بود. فناوری هم همچنان جای کار داشت. در آن موقع، تجارت الکترونیک چه برای خریدار و چه برای فروشنده با مسائل فراوانی همراه بود. دقیقا همین مسائل بودند که توبی قصد داشت با راه اندازی شاپیفای آن ها را رفع سازد.

او راه حل های نرم افزاری خود را با ایجاد یک فروشگاه آنلاین برای یک کسب وکار سازنده تخته برف سواری به نام اسنودویل شروع کرد. در آن موقع، وب سایت های تجارت الکترونیک چیزی به جز ترجمه کاتالوگ های محصول در فضای دیجیتال نبود. فهرستی از محصولات در وب سایت قرار می گرفت که گاهی ده ها صفحه می شد. امکانات جست وجو اگر هم وجود داشت، بسیار ابتدایی بودند. تصاویر به شدت بی کیفیت بودند و پرداخت برای محصولات بسیار سخت بود.

توبی گفت: برای ما اینگونه فهرست ها از محصولات بی نام و نشان جذابیت نداشت. ما قصد داستان گویی و بیان جزئیاتی از محصول داشتیم که خریداران را به وجد آورد. همچنین می خواستیم خرید های آن ها را آسان کنیم که به ویژه با استفاده از کارت های اعتباری امکان پذیر بود. پس از چهار سال اصلاح و پالایش و در نهایت تغییر تمرکز این کسب وکار از تخته برف سواری به نرم افزار، شاپیفای ظهور کرد.

برای توبی تعجب آور بود که بالاخره شرکت های سرمایه گذار بدبین، خودشان برای سرمایه گذاری درخواست دادند. برخی از پیشنهاد ها از جانب شرکت هایی بود که کارآفرینان امروز رویایش را در سر می پرورانند (مثل شرکت سرمایه گذاری سکویا). با این حال، تمام درخواست ها و پیشنهاد ها همچنان منوط به نقل مکان شرکت به دره سیلیکون بودند.

آن ها از جهاتی حق داشتند. استخدام کارکنان بااستعداد در اتاوا چندان ساده نبود. کمتر کسی حاضر می شد برای استخدام در شاپیفای به شهری نقل مکان کند که شب هایی بلند و زمستان هایی استخوان سوز دارد. اما پتانسیل های پایتخت کانادا را هم دست کم گرفته بودند. اتاوا علاوه بر آنکه به دلیل سکونت همسر توبی و پیوند های خانوادگی محلی آرام برایش به شمار می رفت، نابغه ترین شهروندان کانادا را هم در خود جمع نموده بود.

توبی فقط به یک شرکت 20 نفره احتیاج داشت و سرمایه هنگفت هم نمی خواست؛ فارغ از آنکه یک سرمایه گذار کانادایی 400 هزار دلار در اختیار او گذاشته بود. مهم تر آنکه کانادا برای او فضای خلاقیت، دور بودن از نگاه های تردیدآمیز و ایجاد کسب وکاری متمایز را برایش فراهم ساخت. پول و خاطرات همیشه جاذبه دارند، اما فضای متمایز می تواند محصول و کسب وکاری متمایز به دنبال بیاورد.

نگاه توبی می توانست درست باشد. گاهی برای خلاقیت، آشنا نبودن یا دست کم تسلط نداشتن به آنچه مرسوم است، نتیجه می دهد. او می گوید: درست است که بسیاری از کسب وکار ها برای توسعه فعالیت های خود به دنبال سرمایه های بیشتر می گردند، اما به جز کسب درآمد، پایدارسازی آن اهمیت دارد. کانادا این شرایط را برای او فراهم ساخت. اما پس از مدتی ترجیح می داد یک مدیرعامل برای کسب وکار خود انتخاب کند. او که می خواست بهترین شرکت 20 نفره دنیا را داشته باشد، به تنهایی از پس کار ها برنمی آمد و از طرفی می خواست به برنامه های دیگر خود برسد.

شریک توبی، اسکات لیک بود. او از برنامه نویسی و دانش فنی مورد احتیاج شاپیفای بهره نداشت. فردی تجاری بود که بیشتر برای پیشبرد فروش، مدیریت بازار و ایجاد روابط با دیگران صلاحیت داشت. توبی خودش برنامه نویس بود و حتی در سال 2008 به ایجاد یک شرکت نرم افزاری اقدام کرد. از مزیت های ادامه کار در آمریکا و دره سیلیکون، دسترسی به یک مدیرعامل مناسب برای شاپیفای بود. این را یکی از دوستانش گفته بود و برایش شرح داده بود که شرکت های سرمایه گذاری می توانند گزینه های مناسبی به عنوان مدیرعامل جدید معرفی نمایند.

توبی مصاحبه با این گزینه ها را شروع کرد، اما هنوز هیچ کدام، آن قدر توانمند و متقاعدنماینده به نظر نمی رسیدند که بخواهد زمین های یخ زده اتاوا را به مقصد سواحل آفتابی غرب آمریکا ترک کند. اتاوا فاصله لازم برای خلاقیت و متمایز بودن را فراهم ساخته بود. در آنجا توانسته بود نرم افزار ها و وب سایت هایی بنویسد که بیش از 820 هزار فروشنده از آن ها استفاده می کردند. فروش شرکت هم به فراتر از 100 میلیون دلار رسیده بود و 175 کشور مختلف از محصولات و خدمات آن استفاده می کردند.

توبی در نهایت در سال 2008، دست از لجبازی برداشت و برای برخورداری از حمایت سرمایه گذاران و یک مدیرعامل توانمند، شرکت را به دره سیلیکون انتقال داد. البته او همچنان با تردید ها و بدبینی های سرمایه گذارانی روبرو بود که هنوز ترکیدن حباب دات کام را فراموش ننموده بودند. با این حال، دیگر احتیاجی به فاصله دریافت از فضای تردید و بدبینی نبود. او کسب وکاری ساخته بود که به لطف افزایش کارت های اعتباری می توانست خرید را برای مشتریان آسان سازد. ویژگی های گرافیکی، جست وجو، اطلاعات و نقد و نظرات کاربران نیز بالاخره توانسته بود خرید آنلاین را آسان تر، سریع تر و آگاهانه تر از خرید فیزیکی کند تا مشتریان به سمت آن هجوم ببرند.

بسیاری از کارآفرین ها می کوشند تا حد ممکن از دریافت سرمایه های بیرونی اجتناب نمایند و حداکثر از دوستان و خانواده خود یاری می گیرند. چنین سیاستی به رغم به تعویق انداختن رشد و شکوفایی کسب وکار، باعث ادامه کنترل بنیان گذار و انجام دادن کار ها به شیوه دلخواه خود می گردد. این دسته از کارآفرین ها می توانند بدون فشار های سرمایه گذاران برای بازدهی سریع سرمایه، روی آینده یا به قول توبی روی تثبیت و پایدارسازی کسب وکارشان کار نمایند. موفقیت توبی هم نشان داد که اصرار بر یک موقعیت مکانی دست کم برای او و کسب وکارش مفید بوده است. او فقط زمانی به آمریکا نقل مکان کرد که شاپیفای شالوده خود را مستحکم نموده بود.